About

  • This is Slide 1 Title

    This is slide 1 description. Κάθε καινούρια γνώση βελτιώνει το βιωτικό μας επίπεδο. k-proothisi.com

  • This is Slide 2 Title

    This is slide 2 description.Η γνώση πάντα είναι βαθιά κρυμμένη και πολλές φορές δυσδιάκριτη, εξερεύνησε με σύνεση και χωρίς προκατάληψη

  • This is Slide 3 Title

    This is slide 3 description. Δεν υπάρχει εξέλιξη στο παρελθόν, μην προσπαθείς να το αλλάξεις. Απλά συμβουλέψου το και μάθε απο αυτό

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΟΛΙΤΕΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

20210109

Η αθέμητη λειτουργεία του κράτους εναντίον των πολιτών.

Του Philipp Bagus

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

 Η ιστορία της μαζικής υστερίας , ή αλλιώς της μαζικής κοινωνιογενούς νόσου, είναι συναρπαστική. Περιπτώσεις  μαζικής υστερίας έχουν καταγραφεί από τoν Μεσαίωνα. Επιτρέψτε μου να αναφέρω μόνο μερικές από τις πιο πρόσφατες.



Όταν ένα ραδιοφωνικό σκετς του Orson Welles, το Ο Πόλεμος των Κόσμων, μεταδόθηκε το 1938 λίγο μετά τη συμφωνία του Μονάχου, φέρεται να προκάλεσε πανικό στους ακροατές, οι οποίοι πίστεψαν ότι δέχονταν επίθεση από Αρειανούς.

Μια άλλη ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι ένα επεισόδιο μιας πορτογαλικής τηλεοπτικής εκπομπής Φράουλες με Ζάχαρη. Στο επεισόδιο, οι χαρακτήρες μολύνθηκαν από έναν απειλητικό ιό. Μετά την εκπομπή, περισσότεροι από τριακόσιοι μαθητές ανέφεραν παρόμοια συμπτώματα με αυτά που εμφανίστηκαν στους χαρακτήρες της τηλεοπτικής εκπομπής, όπως εξανθήματα και δυσκολία στην αναπνοή. Μερικά σχολεία έκλεισαν. Το Πορτογαλικό Εθνικό Ινστιτούτο Ιατρικών Εκτάκτων Αναγκών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ιός δεν υπήρχε στην πραγματικότητα και ότι τα συμπτώματα προκλήθηκαν από τη μαζική υστερία.

Ομοίως, στην πτήση 203 της αεροπορικής εταιρείας Emirates τον Σεπτέμβριο του 2018, δεκάδες επιβάτες άρχισαν να πιστεύουν ότι ήταν άρρωστοι αφ’ ότου παρατήρησαν άλλους επιβάτες με συμπτώματα που έμοιαζαν με γρίπη. Ως συνέπεια του πανικού, τέθηκε σε καραντίνα ολόκληρη η πτήση. Στο τέλος διαπιστώθηκε ότι απλά λίγοι επιβάτες είχαν ένα κοινό κρυολόγημα ή μια εποχική γρίπη.

Είναι πολύ γνωστό ότι υπάρχουν τα εφέ nocebo , τα οποία είναι το αντίθετο των εφέ εικονικού φαρμάκου (placebo). Λόγω του φαινομένου του placebo, ένα άτομο αναρρώνει από μια ασθένεια απλά και μόνο επειδή πιστεύει ότι αυτό θα συμβεί. Από την άλλη πλευρά, όταν υποφέρουμε από ένα αποτέλεσμα nocebo, αρρωσταίνουμε απλά και μόνο επειδή περιμένουμε να αρρωστήσουμε.1 Σε μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, η πρόβλεψη μπορεί να προκαλέσει τα συμπτώματα. Το άγχος και ο φόβος επιδεινώνουν αυτή τη διαδικασία.2

Ο μαζικός πανικός μπορεί να προκαλέσει συμπτώματα στους ανθρώπους. Επιπλέον, η υστερία, είτε συλλογική είτε όχι, τους κάνει να συμπεριφέρονται με έναν τρόπο τον οποίο οι σώφρονες άνθρωποι, που δεν επηρεάζονται από την υστερία, θα θεωρούσαν πιθανότατα παράλογο. Είναι ανοιχτό στην εμπειρική έρευνα να διερευνήσει εάν και σε ποιο βαθμό ο κόσμος υποφέρει από μαζική υστερία κατά τη διάρκεια της επιδημίας covid-19.3 Όλοι έχουμε δει ανθρώπους να στοκάρουν χαρτί τουαλέτας, να φορούν μάσκα ενώ οδηγούν μόνοι τους στο αυτοκίνητο, ή έχουμε ακούσει ιστορίες ανθρώπων που ουσιαστικά δεν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους για ολόκληρους μήνες. Γνωρίζουμε επίσης ανθρώπους που φοβούνται τον ιό, παρόλο που ο εξατομικευμένος κίνδυνος να πεθάνουν από αυτόν είναι απειροελάχιστος.

Ενώ η διερεύνηση της πιθανότητας μίας μαζικής κορωνο-υστερίας είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα, θα ήθελα να επικεντρωθώ εδώ σε ένα πιο θεμελιώδες ζήτημα, δηλαδή, στο βαθμό στον οποίο η ύπαρξη του κράτους μπορεί να επιδεινώσει τη μαζική υστερία. Σίγουρα, μπορεί να υπάρχουν περιπτώσεις μαζικής υστερίας σε μια ελεύθερη κοινωνία, λόγω της αρνητικής προκατάληψης του ανθρώπινου εγκεφάλου. Επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά νέα και υποφέρουμε από ψυχολογικό άγχος όταν πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο. Αυτό μπορεί να συμβεί και σε μια ελεύθερη κοινωνία όταν επικρατούν αρνητικές ειδήσεις. Ωστόσο, σε μια ελεύθερη κοινωνία υπάρχουν ορισμένοι αυτο-διορθωτικοί μηχανισμοί και όρια που καθιστούν πιο δύσκολο το να βγει η μαζική υστερία εκτός ελέγχου.

Ως επιδιορθωτικοί μηχανισμοί, υπάρχουν κάποιες γνωστές στρατηγικές για τη μείωση του φόβου και του άγχους. Σε μια ελεύθερη κοινωνία οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να κάνουν χρήση αυτών των στρατηγικών. Κάποιος μπορεί να απελευθερώσει την ένταση στο σώμα του μέσω του αθλητισμού και της άσκησης. Επιπλέον, είναι σημαντικό να βρείτε περισπασμούς από τα αρνητικά νέα και να κοινωνικοποιήστε. Σε μια ελεύθερη κοινωνία τέτοιοι περισπασμοί είναι άφθονοι.

Είναι αλήθεια ότι η υστερία μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους να προκαλέσουν τεράστια βλάβη στον εαυτό τους και στους άλλους. Ωστόσο, σε μια ελεύθερη κοινωνία υπάρχει ένα θεμελιώδες όριο στην καταστροφή που προκαλεί η μαζική υστερία, και αυτό το όριο είναι τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Σε μια ελεύθερη κοινωνία η μαζική υστερία δεν μπορεί να οδηγήσει σε μαζική παραβίαση των δικαιωμάτων της ιδιωτικής ιδιοκτησίας από το κράτος, απλώς και μόνο επειδή σε μια τέτοια κοινωνία το κράτος δεν υπάρχει.

Επιπλέον, ενώ οποιοσδήποτε σε κατάσταση υστερικής μικροβιοφοβίας μπορεί να κλείσει οικειοθελώς την επιχείρησή του, να φορέσει μάσκα ή να μείνει στο σπίτι, σε μια ελεύθερη κοινωνία κανένας δεν μπορεί να αναγκάσει τους άλλους, που δεν υποκύπτουν στην υστερία, να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους, να φορούν μάσκες ή να μπουν σε καραντίνα. Μια μικρή μειοψηφία που συνεχίζει να ζει την κανονική της ζωή και που είναι ελεύθερη να το πράττει, μπορεί να λειτουργήσει αφυπνιστικά για όσους υπέκυψαν στη μαζική υστερία, ειδικά σε οριακές περιπτώσεις. Φανταστείτε ότι ένα μικρό σύνολο ανθρώπων συνεχίζουν να ψωνίζουν, να εργάζονται, να αναπνέουν ελεύθερα, να συναντιούνται με φίλους και συγγενείς, και ότι δεν πεθαίνουν. Οι άλλοι μπορεί στη συνέχεια να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους και το σύνολο των υστερικών θα αρχίσει να συρρικνώνεται.

Ενώ σε μια ελεύθερη κοινωνία η καταστροφή που προκαλείται από τη μαζική υστερία περιορίζεται χάρη στα δικαιώματα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, αυτά τα όρια εξαλείφονται με την ύπαρξη του κράτους.4 Πράγματι, μια καλά οργανωμένη ομάδα, που έχει ωστόσο υποκύψει στη μαζική υστερία, μπορεί να πάρει τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού και να επιβάλει μέτρα στον υπόλοιπο πληθυσμό προξενώντας ανείπωτα δεινά. Η πιθανότητα μαζικής υστερίας είναι ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο ο θεσμός του κράτους είναι εξαιρετικά επικίνδυνος.

Επιπλέον, ενώ σε μια ελεύθερη κοινωνία υπάρχουν μηχανισμοί που μειώνουν τις περιπτώσεις μαζικού πανικού, η μαζική υστερία μπορεί να επιδεινωθεί εξαιτίας του κράτους για διάφορους λόγους:

Πρώτον, το κράτος μπορεί, όπως συνέβη και στην περίπτωση της επιδημίας covid-19, να απαγορεύσει και να περιορίσει τις δραστηριότητες που αμβλύνουν τον φόβο και το άγχος, όπως είναι ο αθλητισμός και οι διάφορες περισπάσεις. Το κράτος προωθεί στην πράξη την κοινωνική απομόνωση , συντείνοντας στο άγχος και την ψυχολογική πίεση, συστατικά που πυροδοτούν τη μαζική υστερία.

Δεύτερον, το κράτος ακολουθεί μια συγκεντρωτική προσέγγιση για την αντιμετώπιση της πηγής της υστερίας, στην περίπτωσή μας την εκλαμβανόμενη ως απειλή ενός ιού. Το κράτος επιβάλλει τη λύση του, και κατά συνέπεια δεν υπάρχει κανένας, ή υπάρχει ελάχιστος, πειραματισμός για την επίλυση του προβλήματος. Οι άνθρωποι που δεν έχουν υποκύψει στην υστερία και αντιτίθενται στην προσέγγιση του κράτους καταστέλλονται. Δεν μπορούν να καταδείξουν τους εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της «κρίσης», επειδή αυτοί οι εναλλακτικοί τρόποι απαγορεύονται από το κράτος. Κατά συνέπεια, η συμμόρφωση της σκέψης αυξάνεται και η υστερία τρέφεται από τον εαυτό της, καθώς δεν παρουσιάζονται στους ανθρώπους εναλλακτικές λύσεις.

Τρίτον, σε ένα κράτος, τα ΜΜΕ είναι συχνά πολιτικοποιημένα. Τα ειδησεογραφικά συγκροτήματα και οι πλατφόρμες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχουν στενές σχέσεις με το κράτος. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μπορεί να ανήκουν άμεσα στο κράτος, όπως ισχύει για τα δημόσια τηλεοπτικά κανάλια, μπορεί να χρειάζονται κρατικές άδειες για να λειτουργήσουν, μπορεί να επιζητούν την εύνοια των κρατικών υπηρεσιών, ή μπορεί απλώς να είναι στελεχωμένα με άτομα που εκπαιδεύτηκαν σε κρατικά σχολεία. Αυτά τα πρακτορεία ειδήσεων και οι πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης εμπλέκονται σε τεράστιες εκστρατείες αρνητικών ειδήσεων, εκφοβίζουν σκόπιμα τους ανθρώπους και καταστέλλουν την εναλλακτική πληροφόρηση. Εάν οι πολίτες ακούν, παρακολουθούν ή διαβάζουν αρνητικές και μονόπλευρες αφηγήσεις όλο το 24ωρο, το ψυχολογικό στρες και το άγχος τους αυξάνονται. Η μαζική υστερία, με τη χορηγία των μεροληπτικών μέσων ενημέρωσης, μπορεί να ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Τέταρτον, τα αρνητικά νέα από μια αποκλειστική πηγή είναι ιδιαίτερα επιβλαβή για την ψυχολογική υγεία και προκαλούν άγχος. Εάν υπάρχει στην κοινωνία ένας θεσμός απόλυτης εξουσίας, όπως το κράτος που παρεμβαίνει στη ζωή των ανθρώπων από τη γέννηση έως το θάνατό τους,5 οι ανακοινώσεις των εκπροσώπων του αποκτούν βαρύτητα. Πολλοί άνθρωποι προσδίδουν μεγάλη αυθεντία στους εκπροσώπους αυτούς και στις προειδοποιήσεις των κρατικών θεσμών. Έτσι, όταν ένας γιατρός όπως ο Anthony Fauci μιλά στο όνομα του κράτους, και λέει στους πολίτες να ανησυχούν και να φορούν μάσκες, καθίσταται ευκολότερο να αναπτυχθεί η μαζική υστερία, από ό, τι θα συνέβαινε σε μια αποκεντρωμένη κοινωνία.

Πέμπτον, το κράτος μερικές φορές επιδιώκει ενεργά να ενσταλάξει τον φόβο στον πληθυσμό, συμβάλλοντας έτσι στη δημιουργία μαζικής υστερίας. Στην πραγματικότητα, κατά τους πρώτους μήνες της επιδημίας, διέρρευσε ένα εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού Υπουργείου Εσωτερικών. Στο έγγραφο αυτό οι ειδικοί συνιστούν ρητά στη γερμανική κυβέρνηση να ενσταλάξει τον φόβο στον γερμανικό πληθυσμό. Το έγγραφο προτείνει την αύξηση του φόβου με τρία επικοινωνιακά τεχνάσματα. Πρώτον, οι αρχές θα πρέπει να δώσουν έμφαση στα αναπνευστικά προβλήματα των ασθενών με covid-19, επειδή οι άνθρωποι έχουμε έναν αρχέγονο φόβο για τον θάνατο από ασφυξία, που μπορεί εύκολα να πυροδοτήσει τον πανικό. Δεύτερον, ο φόβος θα πρέπει επίσης να ενσταλαχθεί στα παιδιά. Τα παιδιά θα μπορούσαν να μολυνθούν εύκολα συναντώντας άλλα παιδιά. Θα πρέπει να τους πει κάποιος πως, όταν με τη σειρά τους μολύνουν τους γονείς και τους παππούδες τους, αυτοί μπορεί να υποστούν έναν επώδυνο θάνατο στο σπίτι. Αυτό το μέτρο σκοπεύει στο να προκαλέσει συναισθήματα ενοχής. Τρίτον, οι αρχές θα πρέπει να αναφέρουν την πιθανότητα κάποιας άγνωστης, μακροπρόθεσμης, μη αναστρέψιμης βλάβης μετά από μια λοίμωξη από κορωνοϊό, και την πιθανότητα αιφνίδιων θανάτων ατόμων που μολύνθηκαν. Όλα αυτά τα μέτρα είχαν ως στόχο την αύξηση του φόβου στον πληθυσμό. Ο φόβος, σε τελική ανάλυση, είναι το θεμέλιο της εξουσίας κάθε κυβέρνησης . Όπως το έθεσε ο H.L. Mencken:

«Ο συνολικός στόχος της πολιτικής είναι να διατηρεί τον πληθυσμό ανάστατο  απειλώντας τον με μια ατέρμονη διαδοχή από επινοημένους μπαμπούλες με συνέπεια ο κόσμος να αποζητά απελπισμένα να καθοδηγηθεί στην ασφάλεια»

Συνοψίζοντας: η μαζική υστερία είναι πιθανή σε μια ελεύθερη κοινωνία, αλλά υπάρχουν μηχανισμοί αυτο-επιδιόρθωσης. Η βλάβη που μπορεί να προκαλέσει μια τέτοια υστερία περιορίζεται χάρη στην εφαρμογή των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Αντίθετα, το κράτος ενισχύει και επιδεινώνει τις περιπτώσεις μαζικού πανικού, προκαλώντας τεράστια καταστροφή. Ένα τοπικό, περιορισμένο και απομονωμένο κρούσμα μαζικής υστερίας σε μια ελεύθερη κοινωνία, το κράτος μπορεί να το μετατρέψει σε παγκόσμια μαζική υστερία. Δυστυχώς, δεν υπάρχει όριο στη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει η μαζική υστερία στη ζωή και την ελευθερία των ανθρώπων, εάν καταληφθεί από αυτήν η κυβέρνηση, καθώς το κράτος δεν σέβεται την ιδιωτική ιδιοκτησία. Η αδίστακτη παραβίαση των βασικών μας ελευθεριών κατά τη διάρκεια της επιδημίας του κορωνοϊού αποτελεί ένα εύγλωττο παράδειγμα. Η πιθανότητα μαζικής υστερίας είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο το κράτος είναι ένας τόσο επικίνδυνος θεσμός.

 

***

Ο Philipp Bagus είναι καθηγητής οικονομικών στο Universidad Rey Juan Carlos της Μαδρίτης. Είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Ludwig von Mises, μελετητής του IREF, και συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises

20190319

Η ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ

του Μιχάλη Γκουντή

Ορίζοντας το έγκλημα

Υπάρχουν τρεις τρόποι για να ορίσουμε ποιες πράξεις αποτελούν και έγκλημα. Πρώτον, μία πράξη που κατευθύνεται προς άτομο ή ιδιοκτησία άνευ της συγκατάθεσης του, θεωρείται επίθεση (κλοπή, ληστεία, βιασμός κοκ), άρα και έγκλημα. Κριτήριο δηλαδή αποτελεί η έλλειψη συγκατάθεσης. Δεύτερον, έχουμε την απάτη. Υπάρχει μεν συγκατάθεση κατά τη διάρκεια μίας συναλλαγής, αλλά εκ των υστέρων προκύπτει ότι η συμφωνία δεν τηρήθηκε κατά γράμμα (για παράδειγμα παρήγγειλα κινητό και μου στείλανε πέτρα).

Ένα κοινό στοιχείο ανάμεσα σε αυτά έχει να κάνει με την παραβίαση συμφωνίας από κάποιο από τα δύο μέλη: στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει αναγνώριση των δικαιωμάτων από την μία πλευρά προς την άλλη και στη δεύτερη η συμφωνία που έγινε εκ των προτέρων δεκτή εκατέρωθεν δεν τηρήθηκε εκ των υστέρων. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρχε εμφανώς κάποιο θύμα του οποίου τα δικαιώματα παραβιάστηκαν.
Ο τρίτος τρόπος αφορά τον ορισμό του εγκλήματος δια αναγγελίας. Το κράτος, ο βασιλιάς ή ο εκάστοτε άρχων που μονοπωλεί την απονομή δικαιοσύνης σε κάποια γεωγραφική περιοχή ορίζει αυθαίρετα τι εστί έγκλημα. Απαγορεύεται να γίνεται το Χ, το Ψ το Ζ κοκ. Μπορεί όντως να απαγορεύονται γνήσια εγκλήματα (φόνος, κλοπή κοκ) αλλά αναπόφευκτα, πράξεις που δεν έχουν θύμα αναγκαστικά θα θεωρηθούν και αυτές έγκλημα, ανάλογα με το αν εξυπηρετούν τους σκοπούς της άρχουσας τάξης.

Η φοροδιαφυγή ως μη-έγκλημα

Η φορολογία, εάν πραγματοποιούνταν από κάποιο πρόσωπο πέραν του κρατικού λειτουργού, θα ήταν ξεκάθαρα μία περίπτωση κλοπής. Παραδόξως, χρειάζεται απλά η πεποίθηση ότι το κράτος είναι μία δικαιολογημένη ηθικά οντότητα για να αρθεί αυτός ο χαρακτηρισμός από την πράξη της φορολογίας. Θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον, αν καταφέρναμε να δημιουργήσουμε την πεποίθηση ότι η κλοπή ήταν ηθική, να παρατηρούσαμε την ασυλία την οποία θα απολάμβαναν οι κλέφτες και οι διαρρήκτες σε μία τέτοια κοινωνία. Κάτι τέτοιο όμως είναι πολύ δύσκολο να συμβεί καθώς οι μεμονωμένοι εγκληματίες δεν έχουν τον ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους στη διάθεσή τους, ούτε μεγάλο αριθμό διανοουμένων υπέρ τους.
Η φορολογία όμως, αν αφαιρέσουμε την κρατική υποστήριξή της, είναι ενδεικτικό παράδειγμα της πρώτης περίπτωσης επειδή πραγματοποιείται με την απειλή βίας και της δεύτερης περίπτωσης επειδή οι υπηρεσίες που υπόσχονται έναντι δεν δίνονται ποτέ από πλευράς του κράτους. Επομένως, η φορολογία δεν αποτελεί επισήμως έγκλημα απλά και μόνο επειδή υπάγεται και στην τρίτη κατηγορία: έχει οριστεί δια αναγγελίας από την μονοπωλιακή αρχή δικαιοσύνης ότι δεν είναι έγκλημα. Δεν υπάρχει κάποια άλλη δικαιολόγηση γι’ αυτό.

Η φορολογία είναι ληστεία και η φοροδιαφυγή αυτοάμυνα

Οι φορολογούμενοι δεν υπογράφουν καμία σύμβαση όπου συμφωνούν να καταβάλουν τους κρατικούς φόρους για «παρασχεθείσες υπηρεσίες». Η συγκατάθεση δεν απαιτείται. Σε θέματα φορολογίας, κάποιος παραδίδει χρήματα στο κράτος ή το κράτος ρίχνει τον φοροφυγά σε ένα κλουβί. Η φορολογία δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη βίαιη απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας προς όφελος του κράτους. Επιπλέον, μέσω της φορολογίας, το Δημόσιο διεκδικεί νόμιμη κυριότητα επί της περιουσίας κάθε δυνητικού φορολογουμένου. Αν το πάρουμε αυτό στα λογικά του άκρα, η φορολογία είναι μία άλλη μορφή ληστείας και η φοροδιαφυγή απλά αντίσταση στην κλοπή.

Το πραγματικό έγκλημα προϋποθέτει πραγματικό θύμα

Ένα πραγματικό έγκλημα υποδηλώνει θύμα. Ωστόσο, για να υπάρξει έγκλημα, πρέπει να παραβιάζονται σκόπιμα τα δικαιώματα ιδιοκτησίας άλλου προσώπου ή προσώπων. Όσον αφορά τη φορολογία, η φοροδιαφυγή δεν είναι το έγκλημα. Η φορολογία είναι το έγκλημα. Αν καλέσετε μια τράπεζα και ενημερώσετε ότι θα κλέψουν την τράπεζα την επόμενη μέρα, θα ήταν λογικό η τράπεζα να μεταφέρει τα χρήματά της αλλού. Με τον ίδιο τρόπο, είναι λογικό για έναν ιδιοκτήτη να μεταφέρει τα χρήματά του σε χώρες με χαμηλότερους φόρους, ώστε να αποφύγει τους καταπιεστικά υψηλότερους φόρους που βιώνουμε στην Ελλάδα.
Όταν κάποιος καταδικαστεί για φοροδιαφυγή, το κράτος τιμωρεί ένα άτομο διότι ενεργεί με βάση το δικό του συμφέρον. Το κράτος τιμωρεί ένα άτομο για την προστασία της ιδιοκτησίας του από κλοπή. Ενώ η κρατική ελίτ μπορεί να έχει κηρύξει εγκληματική τη φοροδιαφυγή, είναι μόνο μέσω ανθρωπογενών νομοθεσιών που παραβιάζουν εγγενώς τα φυσικά δικαιώματα της αυτοκτησίας κάθε προσώπου.
Κάποιος εδώ θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι ο φοροφυγάς θυματοποιεί τους ανθρώπους εκείνους που λαμβάνουν κάποιες κρατικές υπηρεσίες με τα χρήματα αυτά (π.χ. πρόνοια). Το πρόβλημα με αυτή τη θέση είναι ότι δεν μπορεί να δικαιολογηθεί ένας τίτλος ιδιοκτησίας έναντι των χρημάτων κάποιου άλλου ανθρώπου. Ο αποδέκτης της κρατικής πρόνοιας δεν έχει, με άλλα λόγια, δικαίωμα στην δικαίως αποκτηθείσα περιουσία άλλων ατόμων. Εάν αυτό ίσχυε, και το κράτος όριζε το ποσοστό που κάποιος δικαιούται από την ιδιοκτησία κάποιου άλλου, τότε όλα είναι πιθανά. Δυνητικά, θα μπορούσαμε να ξεγράψουμε εντελώς την πιθανότητα να υπάρχει καν ιδιοκτησία.

Κλείνοντας

Συμπερασματικά, η φοροδιαφυγή είναι το απλό «έγκλημα» της προσπάθειας να κρατήσετε τους κόπους της εργασίας σας. Ο μόνος τρόπος αποδοχής της νομιμότητας μιας τέτοιας κατηγορίας είναι η αποδοχή της νομιμότητας ενός μονοπωλίου βίας που κλέβει συστηματικά την ιδιοκτησία του κόσμου. Όσοι καταδικάζονται για φοροδιαφυγή δεν πρέπει να θεωρούνται απατεώνες. Αντίθετα, θα πρέπει να θεωρούνται θύματα του παντοδύναμου κράτους.